door Eddy Bonte
CHARLIE HEBDO MARS Gent 11 januari 2015
Waarom ik niet meestapte
De dag na de aanslag op Charlie Hebdo, ontving ik een uitnodiging voor een “stille optocht” in Gent. De recuperatie door gelovigen en hun geallieerden was begonnen. Moreel-godsdienstige begrippen van tweede orde, zoals “respect”, haalden het direct van fundamenteel politiek-juridische begrippen als “vrije meningsuiting”, een onderdeel van vrijheid in het algemeen, de eerste pijler van een ontvoogde samenleving en kernbegrip van de Franse “état laïque”.
Tweederangsdeugden
Ik werd voor die “stille optocht” in Gent uitgenodigd door Elke De Cruyenaere, dat is de Gentse Schepen van Onderwijs, lid van Groen, de partij die er samen met coalitiegenoot SPa voor zorgde dat het personeel van de Stad Gent uiterlijke symbolen van zijn levensbeschouwing mag dragen en hiermee de klok van de scheiding tussen kerk en staat terugdraaide. In gewoon Nederlands: moslimvrouwen die voor de stad werken, mogen hun hoofddoek aantrekken (maar er mag dus veel meer). Het initiatief voor de optocht bleek uit te gaan van Jamila Channouf, bekend van de Gentse Lente, en werd op haar facebook gesymboliseerd door een witte bloem en in het de democratie en de rechtsstaat, maar bovenal van de seculiere samenleving en de Verlichting, nl. de absolute VRIJHEID van het INDIVIDU, verdund tot een paar tweederangsdeugden, zoals “respect” voor homogene groepen. Maar het kan nog erger.
Korte tijd nadien, luidde het dat de optocht zou draaien om “meer democratie” en “tegen polarisering”. De slogan die vooraan de optocht zou worden meegedragen, roept op tot “meer democratie, verdraagzaamheid, grootmoedigheid”. Met “grootmoedigheid”, een deugdje van derde rang, zijn we dus ver van de kern van het debat beland. We weten wat “respect” betekent: laat me gerust en bekritiseer me niet. Vrijheid veronderstelt echter debat en gedachtewisseling, geen stilstand onder het mom van “respect”, samen met “fuck” het meest gebezigde woord in tv-series waarin het vuil van de Amerikaanse getto’s een glansrol speelt. Het Angelsaksische begrippenapparaat verschilt grondig van het Frans-republikeinse: “respect” betekent er zowat “live and let live”. Zoals blijkt uit de sociale nevenschikking in het Verenigd Koninkrijk en de VSA, waar de getto’s welig tieren. Herbekijk “Chinatown”.
Op de RTBF-televisie mocht Henri Goldman zaterdagavond komen uitleggen waarom hij de vrijheid van meningsuiting wel belangrijk vond, maar oordeelde dat de Brusselse optocht die hij mede organiseerde, de slogan “Contre la haine” (tegen de haat) zou hanteren.
Voor de moedigen onder u: het delicieuze boekwerkje “Petit traité de grandes vertus” (PUF, 1995) van André Comte-Sponville , behandelt een hele reeks “deugden” en onderscheidt ze van “waarden”, toch wel essentieel voor een ernstig debat over grondwaarden van een samenleving!.
Daarom besloot ik vrij direct om niet aan deze optocht deel te nemen. Ik had geen zin om mee te lopen met een hoop gelovigen die deze gedroomde public relations-stunt maximaal zouden benutten om hun onschuld en hun “grootmoedigheid” uit te schreeuwen. Charlie Hebdo zet iedereen te kakken, iedereen, dat heeft niets met grootmoedigheid of respect te maken. Ik weiger alibi voor gelovigen te spelen.
Oecumene
Maar het kan nog erger. Via Elke De Cruyenaere en Jamila Channouf, kwam ik meteen uit op de faebookpagina van de Kortrijkzaan Mounir Jamal, naar eigen zeggen praktiserend islamiet. Hoewel wellicht onbedoeld, zet hij op zijn facebook meteen de ware toon met de boodschap “Jesus and Mohammed Together in Faith”. Oecumene. En zoals we weten, is oecumene niet zozeer bedoeld om een meer verdraagzame samenleving uit te bouwen, maar wel een soort wapenstilstand die de deelnemende godsdiensten versterkt.
Samengevat: binnen de 48 uur, was al geen sprake meer van het basisrecht “vrije meningsuiting” als pijler van een vrije, ontvoogde en seculiere samenleving. Over de scheiding tussen godsdienst en overheid, las ik al helemaal niets. Er werd niet gesproken over de rechtsstaat, de term Verlichting moest ik nog tegenkomen en van het vervolg op vrijheid, namelijk gelijkheid en broederschap, is evenmin sprake. In plaats daarvan, doken morele en godsdienstige begrippen op, zoals “respect” of “grootmoedigheid”. We weten dat moraal en godsdienst voor alle joden, christenen en islamieten hetzelfde betekent: godsdienst. We weten ook dat veel vrijzinnigen in hetzelfde joods-christelijke bedje ziek zijn. Nu ook in het islamitische, blijkbaar.
Het debat draaide plots rond godsdienst en overal kon je lezen dat de islam een godsdienst van de vrede is. Dat de meeste gelovigen vreedzaam zijn. Een debat over de deugden van godsdienst in naam van Charlie Hebdo, Jezus nog aan toe.
Bijvoorbeeld: vrij direct, circuleerde het bericht dat een neergeschoten agent moslim was. Zo van: de moslim die een moslim neerschiet die niet-moslims ter hulp snelde, kan geen echte moslim zijn. Vrijspraak voor de islam! Los van het feit dat moslims elkaar continu naar het leven staan in naam van hetzelfde geloof, zoals de christenen elkaar uitmoordden met de Bijbel in de hand, zag iedereen over het hoofd dat deze agent in dienst was van de Franse Republiek en dat die republiek grondwettelijk is bepaald als een seculiere staat. Als agent in dienst, was deze man een dienaar van de wet van de seculiere republiek Frankrijk. Punt uit.
Onder de titel “Ja, Christennen laten met zich spotten” en de met verstomming slaande openingszin “Een aanslag in de naam van God, christenen kunnen het zich niet voorstellen” (sic, bis sic!), mag Marc Van de Voorde op www.deredactie.be (9 januari) uitleggen dat het christendom tolerant is en de islam niet. Het artikel staat op facebook en daar wordt toegevoegd dat het christendom nu godslastering toelaat. Aartsbisschop Léonard vindt dat godslastering niet wettelijk mag worden ingeperkt (Radio 1, 7 januari). Zo wordt het debat nog eens verdraaid.
Excellentie, Geachte heer Van de Voorde, ik zal het u eens uitleggen. Het recht op vrije meningsvorming en -uiting, houdt in dat elkeen zich vrij mag uitspreken over god en godsdienst en dus ook god en godsdienst mag bekritiseren. Ik heb daarvoor uw toestemming niet nodig, want die toestemming getuigt van een onwaarschijnlijke hoogmoed. Godslastering is mijn recht, niet uw gunst! Bovendien kan enkel een gelovige aan godslastering doen, dus val ik helemaal buiten uw debat en is uw goedertierenheid, uw grootmoedig gebaar, niet eens op mij van toepassing! Is dat duidelijk, heren? Alleen wie meedenkt in het joods-christelijke patroon, roept nu Joepie!
Van de Voorde was in zijn wiek geschoten door deze repliek, verwarde zijn geloof met zichzelf (een slechte gewoonte) en viel mij daarom persoonlijk aan als “triestigaard”. Daar kan ik om lachen. Waar ik minder om kan lachen, is zijn tweede aanval: ik zou een “fundamentalistische” vrijzinnige zijn, ook al zou ik dat misschien niet zelf beseffen. Hoe hoog kan hoogmoed reiken?
Ik heb ook een lektuurtip voor de heer Van de Voorde: “Global Rebellion. Religious Challenges To The Secular State, from Christian Militias to Al Qaeda”, van een Amerikaanse specialist ter zake, Mark Juergensmeister (University of California Press, 2008).
Jan Van Duppen, op wiens facebook dit middeleeuws schouwspel zich afspeelt, pleit voor “Recht op Blasfemie”. Maar beste Jan, daar hoeven wij niet voor op te komen, het is inbegrepen in ons basisrecht “vrijheid” en het daarvan afgeleide “vrijheid van meningsuiting”.
Ook om deze reden wilde ik niet meedoen. Ik heb geen zin om deel uit te maken van een morele recuperatie, die in wezen een godsdienstige is, uitgevoerd door lieden die geen onderscheid kunnen maken tussen een deugd en een waarde. Als het niet te lastig is, lees eens “De l’esprit des lois” van de Montesquieu.
Sharia en Mekka
Ik heb ook een derde reden. Aan de verontwaardiging nemen te veel politici en andere hoogwaardigheidsbekleders deel die de oude gewaden niet hebben afgelegd, maar ze met veel vertoon blijven dragen. Zij komen op voor « meer democratie », alsof men voor minder zou kunnen opkomen. Zij zijn « tegen polarisatie », wat zoiets is al « tegen zinloos geweld », alsof er zinvol geweld zou bestaan. Dit zijn pleidooien voor kleinburgerlijk, braaf gedrag. Drink met mate en protesteer met mate. Elk zijn gedacht, live and let live. Op deze weg vinden we draken als Cameron en Merkel. Zijn zij voor de onbeperkte toepassing van de vrije meningsuiting ? Net niet, zij zijn de censoren en de kampioenen van politiek correct. Zij zijn in hoge mate verantwoordelijk voor de aanslag op Charlie Hebdo, deze exporteurs van de pluchen democratie. Hoeveel nummers van Charlie werden door hun soort in beslag genomen? Hoeveel uitgevers deden in hun broek na de eerste mohammedaanse cartoonrel?
Iemand vroeg zich af: hoe is zo ver kunnen komen ? Wel, omdat een typetje als Cameron wel lult over « war on terror », maar in eigen land de sharia toelaat. De sharia is er gekomen na toegevingen op andere vlakken, toegevingen die wij in Vlaanderen ook volop aan het implementeren zijn in naam van het « respect » dat zondag werd opgevoerd: halal voor iedereen op school, dispensatie van turnlessen voor vrouwelijke moslimleerlingen, zwembaden met gescheiden openingsuren, doktersbriefjes voor Mekka-reizen, voorzichtigheid en censuur bij lessen over evolutie of bepaalde historische thema’s, snotneuzen die weigeren het bord schoon te vegen voor een vrouwelijke leerkracht en haar zelfs mogen beledigen, VUB-studentes met hoofddoeken, lager onderwijs in het Turks…
Voor alle duidelijkheid: ook groepen die zichzelf ter linkerzijde situeren, dragen de oude gewaden. Zij spelen immers hetzelfde spel van de “democratie”. De PvdA is in hoge mate mede verantwoordelijk voor het huidige klimaat. Haar heilige verering voor de onderdrukte werkmens, heeft tot morele blindheid geleid.
Ik had dus geen zin om me in een optocht te laten omringen door dames en heren die elke dag opnieuw daden stellen die ervoor zorgen dat godsdienst meer terrein kan winnen en die geen vinger uitsteken om een striktere scheiding tussen godsdienst en overheid door te voeren.
Anders gezegd
De aanslag op Charlie Hebdo is het gevolg van de ruimere armslag die godsdienst krijgt toegemeten. Christennen en joden staan op de eerste rij om te profiteren van alle toegevingen die we aan de islam doen, uit een mengeling van opportunisme (stemmen!), schaamtegevoel, boetedoening en politiek correct gedrag – deze nieuwe vorm van hypocrisie. Telkens opnieuw verwarren we iemands sociale status met zijn morele status. Groepen als PvdA komen terecht op voor wie is onderdrukt of sociaal achtergesteld (sociale status), maar leiden daar onterecht uit af dat ook de ethische keuzes van deze burgers daarom moeten worden verdedigd. Recht op werk en recht op moskeeën, zijn gescheiden zaken. Wij herinneren ons de tijd dat de burger samenviel met zijn geloof. Dat noemden we de CVP-staat.
Ik wacht dus op een optocht die zal oproepen voor de kern van de zaak: de ongebreidelde toepassing van de vrijheid van meningsuiting voor elk individu en derhalve voor een striktere scheiding tussen geloof en overheid.
Auteur: Eddy Bonte